Jasper

Het plekje op de camping in Jasper is weer prima; lekker ruim en ver van lantaarns en het toiletgebouw af. Alleen de weg achter ons blijkt wat drukker te zijn dan verwacht, maar dat is niet zo erg. In feite zitten we alleen ’s avonds voor de tent. In de middag zijn we er nooit en zelfs ontbijten doen we vaak in de auto. Onze mannen zijn niet de vlotsten, dus het scheelt zó veel tijd als we het eerste broodje onderweg doen. De tent is nog nat en het regent weer even als we hem opzetten. Als de tent opdroogt, kunnen wij mooi even in Jasper zelf gaan kijken. Met een paar kilometer zitten we midden in het dorpje. Jasper is klein en ruim opgezet met alleen laagbouw. Uitzicht op de bergen en overal bloembakken geven het dorp een prettige en vriendelijke uitstraling. Zeker nu inmiddels het zonnetje is gaan schijnen. Als echte toeristen shoppen we wat; Kris koopt warme sokken met beren (zó blij mee), Wouter mag een zakmes kopen (is in de gloria) en Niek had onderweg al een moodring gekocht. De ring verkleurt constant en steeds vertelt Niek ons of hij blij, wanhopig of angstig is. 3x blij mannetje dus. En dan gaan we ook nog uit eten. Ondanks grijze wolken en regen onderweg toch nog een top dag.

De volgende dag gaan we naar Maligne Lake. Onderweg lopen we een trail door een kloof waar watervallen met geweld naar beneden donderen. Steeds lopen squirls ons voor de voeten. Je kunt merken dat ze aan mensen gewend zijn, waarschijnlijk omdat ze vaak gevoerd worden. Als we verder rijden, zien we langs de kant van de weg mensen staan, meestal het teken van wildlife. We stappen uit en zien tussen de bomen een moose. Het beeld wordt indrukwekkend als we een paar meter verder een aangevreten jong zien liggen. Waarschijnlijk staat de moeder daar te rouwen. Snel laten we de moeder weer alleen, maar besefffen; dit is het echte wildlife. Iets verder zien we de resultaten van een recente bosbrand. 10 Kilometer lang zijn alle uitzichten afgezet en geldt er een stopverbod. De verwoesting is enorm, we ruiken de brandlucht nog. Dit is dus ook wat er in Glacier gebeurd. Hoewel we weten dat een bosbrand af en toe nodig is om de natuur te vernieuwen, worden we er toch wat stil van. In Glacier is de brand nog niet uit, inmiddels is er al 3400 acre verband en is het westelijke deel van het park afgesloten. Bij Maligne Lake lopen we een trail. Op de kaart lijkt het een loop van 1,6 en een loop van 3.2 kilometer, maar dat blijkt maar een deel van de daadwerkelijke afstand te zijn. We gaan klimmen en na elke bocht nog meer klimmen. Best stijl klimmen zelfs. We lopen naar het uitzichtpunt toe, maar dat blijkt boven op de berg te zijn. Dat weten we niet van te voren, maar als de bomen uitdunnen en zelfs de muggen beneden blijven, realiseren we ons dat we boven de boomgrens geklommen zijn. Klinkt eenvoudig om het zo op te schrijven, maar onderweg is er behoorlijk wat gemopperd en diverse malen gevraagd of we niet om konden keren. Natuurlijk deden we dat niet, want achter elke bocht kan het uitzichtpunt liggen… De beloning is gigantisch, wat een uitzicht. Heel in de verte, onderaan bij het meer, zagen we de parkeerplaats liggen. Maar om ons heen waren de bergtoppen met sneeuw en ijs. Zelfs de hagel deed ons niet veel. Het ijsje in het restaurant helemaal weer beneden smaakte erg goed; dit hebben we maar mooi geflikt! Op de terugweg worden de bergen weer door de wolken opgeslokt.

De volgende dag blauwe lucht tussen de wolken en zonnig. Vandaag gaan we de Icefield Parkway nogmaals bekijken. Eerste stop is Mount Edith, een gletsjer met een prachtige besneeuwde top. Vanaf Jasper is dit dé blikvanger. Bij de gletser staan picknick banken; daar zouden we wel ontbijten. Maar het blijkt koud op de top, om nu te ontbijten in de koelkast (6 graden) gaat ons even te ver.  Verderop een waterval bekeken, weer mooi, maar we beginnen verzadigd te worden met watervallen. De bergen zijn prachtige reuzen, met en zonder ijs. Bijzondere kleurschakeringen van grijs, rood en geel. Of met bomen in diverse tinten groen. Soms zien we de randen van de ijslagen. Het lijkt meters dik, maar gezien de afstand moet het om tientallen meters gaan. Via een kleine wandeling kunnen we bij een gletsjer vlak bij het ijs komen. De toeristen in een busje gaan verderop over het ijs heen, maar dat vinden we het geld niet waard. Langs de kant van de weg zien we op 10 meter van ons vandaan een zwarte beer lopen. Helaas is er op dat stuk van de weg een stopverbod, tegen een boete van 10.000 dollar. We rijden langzaam en keren om nóg een keer te kijken. De beer scharrelt op z’n gemak verder, gewend aan pottenkijkers. We schrikken als er een squirl voor onze auto rent. Marcel remt, de squirl twijfelt en komt dan onder de banden terecht. Ach gossie.. In de avond gaat het laatste ‘Jasper-hout’ op het vuur. Brandhout meenemen mag namelijk absoluut niet, omdat ze bang zijn dat ze daarmee ook de ziektes verspreiden.

Het lijkt af en toe op de tent te tikken als we wakker worden na een koude nacht. De lucht is bewolkt en regen dreigt. Geen betere motivatie om snel de tent in te pakken. De lange broeken zijn we inmiddels wel zat; tijd voor warmer weer! Vandaag is de rit 3,5 uur naar Clearwater, maar door de tijdszone krijgen we een uurtje extra vakantie.